شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت            مِهرت میان این دلِ ویـرانه جا گرفت

امـروز نـه، کـه روز الـسـتُ بـربّـکـم            با تو دلـم بـهـانـۀ کـرب و بـلا گـرفت

آواز پر ز سوز کسی می‌رسد ز عرش            مـاه مُـحـرم آمـده بـایـد عــزا گـرفـت

ما فکـر می‌کـنـیم هـنـر کـرده‌ایـم، نَـه            روضه برای بی‌کـسی تـو خـدا گرفت

از من سیـاه تر به خـدا نیست مانـده‌ام            لطفـت چگونه دست من بی‌حـیا گرفت

اعـجـاز مـی‌کـنـد بـه خــداونـدی خــدا            شور غمت به سینۀ هر کس که پا گرفت

پـس می‌تـوان ز دست غـلام سیـاه تـو            در روضه‌ها حوالۀ کرب و بلا گرفت

یـاد تـمـام پـیـر غـلامـان به خـیـر بـاد            سیـنـه زدن ز گـریـۀ آنان بـقـا گـرفت

سر می‌زند به رسم وفا حضرت نگار            گر هـیأتی ز یـادِ شهـیدان صفا گرفت

امـشب برایِ روز دهـم گـریه می‌کـنم            این روضه را چگونه توان بی‌صدا گرفت

هـنگـام سر بـریـدن تو آسـمـان بُـریـد            رفتی به روی نیزه به بالا هوا گرفت